آسید عباس هم با من کومک کرد: تفاوت بین نسخه‌ها
از کتاب کوچه
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
مقطع غزلی است که ظاهراً دو نفر با هم آن غزل را گفته‌اند و از این‌رو اسم هر دو باید در تخلص بیاید. | مقطع غزلی است که ظاهراً دو نفر با هم آن غزل را گفته‌اند و از این‌رو اسم هر دو باید در تخلص بیاید. | ||
| − | مثل را در جایی گویند که کاری ناچیز را چند نفر به انجام برند و بدان نیز فخر آرند. | + | مثل را در جایی گویند که کاری ناچیز را چند نفر به انجام برند و بدان نیز فخر آرند.<sup id="fn_1_back">[[#fn 1|۱]]</sup> |
| سطر ۱۳: | سطر ۱۳: | ||
== منبع == | == منبع == | ||
| − | *ع. ا. دهخدا، امثال و حکم | + | * <cite id="fn_1">۱</cite> ع. ا. دهخدا، امثال و حکم |
[[رده: فرهنگ‌نامه]] | [[رده: فرهنگ‌نامه]] | ||
[[رده: آ]] | [[رده: آ]] | ||
[[رده: آ (امثال و حکم)]] | [[رده: آ (امثال و حکم)]] | ||
نسخهٔ ۱۱ ژانویهٔ ۲۰۱۱، ساعت ۱۸:۱۸
آسید عباس هم با من کومک کرد! بیتی است که مصراع دومش این است: که طبعش در غزلبَنْدی‌ست هموار!
مقطع غزلی است که ظاهراً دو نفر با هم آن غزل را گفته‌اند و از این‌رو اسم هر دو باید در تخلص بیاید. مثل را در جایی گویند که کاری ناچیز را چند نفر به انجام برند و بدان نیز فخر آرند.۱
- سیّد را در تداول سِدْ (بر وزن دل) و سِیْدْ (بر وزن سیل) تلفظ می‌کنند.
منبع
- ۱ ع. ا. دهخدا، امثال و حکم
