آب بدود، نان بدود، (فلان) به دنبالش

آب بدود، نان بدود، (فلان) به دنبالش!

1) جمله‌یی است که به صورت نفرین ادا می‌شود و منظور از آن، محروم خواستن شخص مورد نظر، حتی از ابتدایی‌ترین نیازهای زندگی است. نگاه کنید به آب سوار و نان سوار و (فلانی) پیاده (یا به دنبالش) و الهی نانت بار آهو بشود، آبت کوه به کوه بگردد .

2) چنانچه به صورت خبری ادا شود غایت فقر و مسکنت را افاده می‌کند: «چه روزگار سگی داشتیم: آب می‌دوید و نان می‌دوید و ما به دنبالش!» مترادف آب سوار و نان سوار و (فلانی) پیاده (یا به دنبالش)