آسید عباس هم با من کومک کرد

آسید عباس هم با من کومک کرد! بیتی است که مصراع دومش این است: که طبعش در غزلبَنْدی‌ست هموار!

مقطع غزلی است که ظاهراً دو نفر با هم آن غزل را گفته‌اند و از این‌رو اسم هر دو باید در تخلص بیاید. مثل را در جایی گویند که کاری ناچیز را چند نفر به انجام برند و بدان نیز فخر آرند.^۱

• سیّد را در تداول سِدْ (بر وزن دل) و سِیْدْ (بر وزن سیل) تلفظ می‌کنند.

منبع

• ۱ ع. ا. دهخدا، امثال و حکم